Τευχος Πρώτο - Editoreality Crisis 1

Τα πρώτα λόγια της πρώ­της σελίδας του πρώτου τεύχους ενός καινούριου εντύπου δεν είναι εύκολα. Για μια σειρά από λόγους, αντικειμενικούς (τι περιμένει κανείς να διαβά­σει) και υποκειμενικούς (τι θέλουμε εμείς να γράψουμε).

Καταρχήν ποιοι είμαστε. Παλιότερα συμ­μετείχαμε στην πολιτική και εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε Τραίνο στο Ηράκλειο της Κρήτης. Αυτή η προσπάθεια είναι και η βάση της πολιτικής μας πορείας καθώς και της συμφωνίας μας, με αυτή την έννοια όχι μόνο δεν την αρνούμαστε αλλά την θεωρούμε κομμάτι μας, παρελθόν μας, ιστορία μας, και ως τέτοια δεν την τοποθετούμε σε κάδρο με χρυσή κορνίζα στο σαλόνι μας, αλ­λά την έχουμε διαρκώς υπό κρίση. Ωστόσο, ήταν άλλο πράγμα το Τραίνο και άλλο πράγμα το Κιβώτιο. Θα ήταν προσβολή προς τους συντρόφους και τις συντρό­φισσες του Τραίνου και θα ήταν ψέμμα, αν ισχυριστούμε ότι το Κιβώτιο είναι η συνέχεια του Τραίνου. Ωστόσο, είναι μία μορφής συνέχεια, αλλά αυτή η συνέχεια δεν είναι η συνέχεια μίας ευθείας ή έστω τεθλασμέ­νης γραμμής, είναι πολύ περισσότερο η συνέχεια των ανθρώπων που συμμετέχουν σε μία οργάνωση,(να εν­νο­η­θεί σαν δια­δι­κα­σί­α συ­γκρό­τη­σης και γί­γνε­σθαι) αυτή η οργάνωση σταματά να υπάρ­χει και οι άνθρωποι μένουν προσπαθώντας να οργανωθούν ξανά. Ακόμα συνεχί­ζουμε να αποδεχόμαστε την ευθύνη των όσων έχουμε γράψει τότε, και είμαστε σε θέση για πολλά από αυτά να τα υποστηρίξουμε όπως και πολλά από αυτά να τα απορρίψουμε. Με αυτή την έννοια ό,τι μας δεσμεύει από το Τραίνο δεν εί­ναι ό,τι γράφτηκε εκεί, αλλά με ό,τι συμφωνούμε ακόμα μαζί του.

Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα... Τι επιθυμεί να είναι το Κιβώτιο;

Ας ξεκινήσουμε κάπως διαφορετικά (που είναι και πιο εύκολο). Τι δεν επιθυμεί να είναι το Κιβώτιο; Λοιπόν, το Κιβώτιο δεν επιθυμεί να είναι ένα πεδίο άσκησης διανοητικού ύ­φους. Δεν επιθυμεί να είναι ένα ακόμα μεταμοντέρνο δημοσιογραφικό/εναλλακτικό κατασκεύασμα. Δεν επιθυμεί να είναι μια παρέα που μεταξύ φραπέ και ταβλιού, ανακαλύπτει την αξία της δημοσίευσης απόψεων, για να φορτώσουν την μονοτονία του καφέ (τους) και του ταβλιού (τους) σε μηνιαίες φυλλάδες κρεμασμένες σε μανταλάκια. Δεν επιθυμεί να είναι η πρωτοπορία της επανά­στασης και το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στην επιτροπή της ακαδημίας του επα­ναστατικού διαφωτισμού. Το Κιβώτιο εκδίδεται από μία διαδικα­σία. Τι σημαίνει αυτό για μας; Πρώτον, ότι το ό,τι γράφεται είναι προιόν από κοινού συζήτησης, έρευνας και επεξεργασίας. Δεύτερον, νιώθουμε ότι φέρου­με ευθύνη για αυτά που γράφουμε -και για να είμαστε ακριβείς πολιτική ευθύ­νη- δηλ. τα γραπτά μας, μας δεσμέυουν, και η πράξη μας δεσμέυει τα γραπτά μας. Τρίτον, αυτό σημαίνει απαραίτητα και αυτοκριτική, αν δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι είμαστε επίκαιροι (κάτι που κρίνεται από τους καιρούς), ας εί­μαστε τουλάχιστον συνεπείς με όσα λέμε και κάνουμε. Καλύτερα λάθος παρά ιδεολόγοι. Και πάνω από όλα σημαίνει ότι το Κιβώτιο (θέλου­με να) είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο για την ανακάλυψη ενός μέρους τουλά­χιστον από τον πλούτο της εφευρετικότητας του κοινωνικού ανταγωνισμού. Επίσης επιθυμούμε να προπαγανδίσουμε: ιδεές, στάσεις, αντιλήψεις, θέσεις. Επιθυμώντας να έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά το Κιβώτιο δεν σκοπεύου­με να είναι η κύρια ή αποκλειστική μας ενασχόληση. Κανένας τεχνίτης δεν χρησιμοποιεί μονάχα ένα εργαλείο.

Πολύ σημαντικό στοιχείο επίσης θεωρού­με την κριτική και τον διάλογο. Το λέμε προκαταβολικά: θα κρίνουμε θέσεις και απόψεις. Τα κίνητρα μας για αυτό είναι πολύ ταπεινά, είναι η διαλεκτι­κή, η ανάγκη μας να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, η ανάγκη μας για να το πούμε με πολιτικούς όρους της της ε­φαρ­μο­γής της πρακτικής της δημοκρατίας των συμβουλίων και όχι της δικτατορίας του προλεταριάτου. Όπως θα κρίνουμε ζητάμε και να κριθού­με. Με τα παραπάνω δεν βάζουμε όρους ή όρια στην κριτική. Περιγράφουμε πως κατα την γνώμη μας αυτή θα είναι χρήσιμη, τουλάχιστον για εμάς.

Που θα ε­πι­κε­ντρώ­σου­με την προ­σο­χή μας στο Κι­βώ­τιο; Ποια δη­λα­δή εί­ναι η θε­μα­το­λο­γί­α που μας έλ­κει πε­ρισ­σό­τε­ρο; Ε­δώ δεν θα εί­μα­στε με­τριο­πα­θείς: α­φού “το ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να εμ­φα­νί­ζε­ται ό­πως πραγ­μα­τι­κά εί­ναι: έ­να συ­νο­λι­κό κί­νη­μα που α­φο­ρά κα­θε­τί που κά­νουν και υ­φί­στα­νται οι άν­θρω­ποι μέ­σα στην κοι­νω­νί­α και πά­νω α­πό ό­λα στην κα­θη­με­ρι­νή τους ζω­ή”, τό­τε ε­μείς λέ­με ό­τι μας εν­δια­φέ­ρουν ό­λα αυ­τά τα πράγ­μα­τα που χω­ρά­ει αυ­τή η ο­λό­τη­τα. Τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο και τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο.

Η διαδικασία έρευνας, συζήτησης και έκδοσης που ονομάζεται Κιβώτιο εί­ναι ανοιχτή. Αυ­τό σημαίνει ό­τι ο καθένας ο οποίος θελήσει να μας βρει προκειμένου να συζητήσει, να διαφωνήσει, να προτείνει ή ακόμα και να συμμε­τάσχει στην διαδικασία είναι καλοδεχούμενος. Δεν απαιτούμε από τους ανθρώπους καμίας μορφής «ένσημα». Πολύ περισσότερο δεν απαιτούμε «θεωρητι­κή κατάρτιση» ή ακόμα να συμφωνούν με ότι πιστεύουμε. Ωστόσο δεν είμαστε τίποτα αφελείς, όσοι αναζητούν πολιτική στέγη -κάθε είδους-, δεν θα την βρουν σε εμάς και είθε όλες οι πολιτικές στέγες να πέσουν και να πλακώσουν όσους είναι από κάτω, και όσοι χάσανε τους ηγέτες τους στην εβδομαδιαία αποκαθήλωση τους, ας τους ξαναφτιάξουν, έτσι και αλ­λιώς το ίδιο εχθρικοί μας είναι και οι ηγέτες και οι οπαδοί.

Τα κείμενα όχι μόνο δεν τα θεωρούμε, αλ­λά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Με αυτή την λογική για εμάς δεν έχει νόημα να πούμε τι να κάνει ή τι να μην κάνει κάποιος με τα κείμενα. Η στάση του καθενός θα κριθεί, αργά ή γρήγορα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ωστόσο σαν Κιβώτιο δεν επιθυμούμε να έχουμε την παραμικρή σχέση με media ή indymedia όπως τους αποφέυγουμε εμείς ας μας αποφεύγουν και αυτοί.

Για το τέλος ας λύσουμε και την τυχόν απορία του αναγνώστη σχετικά με την ονομασία του εντύπου. Ο συνειρμός για πολλούς είναι ίσως προφανής, αλλά ας μην γινόμαστε ιεροφάντεις του προφανούς. Δεν είναι όμως μόνο αυτό (πως θα μπορούσε άλλωστε;). Ας σκεφτεί κανείς καταρχήν που μένει, ας σκεφτεί πόσα κιβώτια κουβαλάει, ελέγχει, επιδιορθώνει ή κατασκευάζει στην δουλειά του, ας σκεφτεί κανείς πόσα κιβώτια κυκλοφορούν στους δρόμους, τρέχουν πάνω σε σιδηροδρομικές γραμμές, διασχίζουν τις θάλασσες και σκίζουν τους ου­ρανούς, ας σκεφτεί κανείς πόση από την ζωή του έχει ξοδέψει κοιτώντας ένα κιβώτιο, ή πόσο έχει δουλέψει για να αγοράσει ένα κιβώτιο. Άσε που όλους μας ένα κιβώτιο μας περιμένει στο τέλος. Λογικό λοιπόν δεν είναι να αναρωτη­θούμε και εμείς από την πλευρά μας: Τι σκατά θα τα κάνουν τόσα κι­βώτια;