Τεύχος Δεύτερο - Editoreality Crisis 2

Μοιάζει παράδοξο αλλά όσο πολλαπλασιάζονται οι προφήτες του κοινωνικού μετασχηματισμού και οι επίδοξοι καταστροφείς της σύγχυσης των καιρών μας, τόσο περισσότερο η σύγχυση εξαπλώνεται. Ποιος είναι ο λόγος γι’ αυτήν την παραδοξότητα; Ποιος είναι ο λόγος που οι αγαθές προθέσεις δεν φτάνουν πια για τίποτα; Μήπως όμως ποτέ δεν έφταναν για τίποτα οι αγαθές προθέσεις
Ρωτήσαμε μια φίλη που δούλευε παλιότερα σε πολυκατάστημα καλλυντικών (και που δεν έχει τις ίδιες ιδέες με τις δικές μας) τι θα θελε να διαβάσει σε ένα πολιτικό περιοδικό σαν το δικό μας. Τι είναι αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο δηλαδή. Θα μπορούσε να πει ότι θα την ενδιέφερε να διαβάσει πως θα γλιτώσει λίγο χρόνο από την δουλειά της, ή πως θα οργανώσει μια συλλογική απόπειρα σαμποτάζ με τους συναδέλφους της. Θα μπορούσε να πει ότι θα την ενδιέφερε να μάθει αν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική στην ζωή που ζει. Θα μπορούσε να πει ότι θα την ενδιέφερε να διαβάσει για τις νέες τεχνολογίες αναπαραγωγής, ή για την ιδεολογία του εθνικισμού.
Θα μπορούσε να απαντήσει ότι θα την ενδιέφεραν πολλά από αυτά που εμείς θα θέλαμε να την ενδιαφέρουν, αλλά το μόνο που μας απάντησε ότι θα την ενδιέφερε να διαβάσει είναι αληθινές ιστορίες ανθρώπων.
Χάθηκε η αλήθεια από την ζωή μας λοιπόν; Πόσοι από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στα reality shows σκέφτονται ακριβώς το ίδιο; Πόσοι από αυτούς έχουν την ίδια βαθιά υποψία ότι ζουν μέσα σε ένα ψέμα; Δουλειά, κατανάλωση, παιδιά, οικογένεια, διασκέδαση, σκατά. Πόσοι από αυτούς θα συνειδητοποιήσουν αυτό το πράγμα κάποια στιγμή; Πως λέγεται αυτό αν όχι ήττα του ανταγωνιστικού κινήματος; Πόσοι από μας θα συνειδητοποιήσουμε αυτή την απλή αλήθεια και θα αρχίσουμε να την αντιμετωπίζουμε, βγάζοντας τα χέρια από τις τσέπες, ψάχνοντας και τρέχοντας περισσότερο;
Μα καλά, «αφού η επαναστατική θεωρία δεν λέει τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι, αλλά τι κάνουν», για ποιο λόγο δεν γινόσαστε ένα περιοδικό life-style, ή ένα περιοδικό αφιερωμένο στους τρόπους απόκτησης ενός συμφέροντος τραπεζικού δανείου, ή στο ποδόσφαιρο», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος διαβάζοντας το μότο του εξωφύλλου. Και θα συνέχιζε «αφού αυτά τα πράγματα κάνουν οι άνθρωποι σήμερα»…
Πιθανόν μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση να ήταν ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν μόνο αυτά τα πράγματα ή ότι όλοι οι άνθρωποι προφανώς δεν κάνουν αυτά τα πράγματα σήμερα. Πιθανόν να ήταν ότι υπάρχουν πολλές (γνωστές) μειοψηφίες, αλλού μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες, αλλού μικρότερες και περισσότερο ανοργάνωτες στις διάφορες γωνιές αυτού του πλανήτη, που πράττουν αλλιώς σήμερα, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Πιθανόν να ήταν, ότι εδώ και εκεί, χιλιάδες άγνωστοι μας σε αυτό τον κόσμο, που ούτε καν υποψιαζόμαστε την ύπαρξη τους (και που με κάποιους από αυτούς συναντιόμαστε τυχαία κάποιες φορές), δίνουν καθημερινά μάχες αξιοπρέπειας ενάντια στην αθλιότητα των καιρών, χωρίς αυτή την συμπεριφορά τους να την ονομάζουν όπως ονομάζουμε εμείς ανάλογες συμπεριφορές. Πιθανόν οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα να ήταν όλες αυτές που προηγήθηκαν, αλλά σίγουρα είναι ακόμα μία: κανένα ιερό κείμενο, κανένα επαναστατικό εγχειρίδιο, κανένα έτοιμο σχέδιο δεν υπάρχει για την αλλαγή αυτής της κοινωνίας, πέρα από την καθημερινή μας αντίσταση, και την καθημερινή αντίσταση χιλιάδων άλλων ανθρώπων, ενάντια στην αλλοτρίωση που ζουν σε κάθε τομέα της καθημερινής δραστηριότητας και γενικά της ζωής τους.
Η αναφορά στο παράδειγμα αυτών των αγώνων, η έρευνα για την ανακάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών που κρύβονται πίσω από αυτούς, διατηρεί ακόμα και σήμερα όλη την τεράστια σημασία που διέθετε πάντοτε.
Η προσπάθεια θεωρητικοποίησης αυτών των χιλιάδων διαφορετικών παραδειγμάτων, ώστε να αποκτήσουν μια συνοχή (εφόσον φυσικά διαθέτουν αυτή την συνοχή), που να απαντάει στην συνοχή της σημερινής αλλοτρίωσης σε όλα τα επίπεδα, με στόχο την διάδοση τους για τους σκοπούς της κοινωνικής απελευθέρωσης, αυτό το πράγμα είναι η επαναστατική θεωρία.
Που σαν τέτοια δεν αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα κανενός τριμηνιαίου εντύπου.