Τεύχος Έκτο - Ενδιαφέρον περιστατικό Ζαγκλιβέρι

Η ι­στο­ρί­α εί­ναι λί­γο-πο­λύ γνω­στή: με­τά α­πό πα­ρέ­λευ­ση της πε­ντα­ε­τούς ερ­γα­σί­ας δύ­ο ερ­γα­ζό­με­νων (για­τρών) σε έ­να κέ­ντρο υ­γεί­ας στο νο­μό Θεσ­σαλο­νί­κης (Ζα­γκλι­βέ­ρι) και σε μια τυ­πι­κή δια­δι­κα­σί­α (λέ­γε­ται «κρί­ση», α­ξιολό­γη­ση δη­λα­δή των προ­σό­ντων τους και των α­πο­τε­λε­σμά­των της ερ­γα­σί­ας τους) α­να­νέ­ω­σης της σύμ­βα­σης ερ­γα­σί­ας τους, α­πό την ει­δι­κή ε­πι­τρο­πή του υπουρ­γεί­ου υ­γεί­ας που α­σχο­λεί­ται με αυ­τά τα πράγ­μα­τα, οι ερ­γα­ζό­με­νοι α­πο­λύ­ο­νται με το σκε­πτι­κό ό­τι εκ­κρεμεί σε βά­ρος τους έ­νορ­κη διοι­κη­τι­κή ε­ξέ­τα­ση, ε­πει­δή προ­χώ­ρη­σαν στην συ­γκρό­τη­ση «συν­δι­κα­λι­στι­κού ορ­γά­νου χω­ρίς ε­πί­ση­μη κά­λυ­ψη, κλπ». Με αυ­τά τα στοι­χεί­α κά­ποιος θα μπο­ρού­σε να σκε­φτεί το ε­ξής α­πλό: μια συ­νη­θι­σμέ­νη περί­πτω­ση α­πό­λυ­σης «συν­δι­κα­λι­στών». Δεν θα του έ­με­νε με­τά α­πό αυ­τό τί­πο­τα άλ­λο πα­ρά να κα­τα­τά­ξει την πε­ρί­πτω­ση στο α­ντί­στοι­χο ρα­φά­κι του αρ­χεί­ου του «συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος».
Ό­μως ε­πει­δή δεν μι­λά­με για ι­διω­τι­κό αλ­λά για δη­μό­σιο το­μέ­α ερ­γα­σί­ας (στον ο­ποί­ο κα­λώς ή κα­κώς έ­χουν κα­τα­κτη­θεί κά­ποια πράγ­μα­τα) και, κυ­ρί­ως, ε­πει­δή η συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση δια­φέρει ρι­ζι­κά α­πό ό­,τι έ­χου­με συ­νη­θί­σει να α­ντι­λαμ­βα­νό­μα­στε σαν «ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σί­α» (ή κα­λύ­τε­ρα σαν «τσα­μπου­κάς του α­φε­ντι­κού»), θα προ­σπα­θή­σουμε να την εκ­θέ­σου­με με συ­νο­πτι­κό τρό­πο, με την πε­ποί­θη­ση ό­τι θα ε­πα­νέλ­θου­με σύ­ντο­μα πιο α­να­λυ­τι­κά.
Τα κέ­ντρα υ­γεί­ας εί­ναι υ­γειο­νο­μι­κές μο­νά­δες της ε­παρ­χί­ας, παι­διά της χρυ­σής ε­πο­χής του κρά­τους πρόνοιας, με κε­ντρι­κό ρό­λο την πα­ρο­χή πρω­το­βάθ­μιας πε­ρί­θαλ­ψης και πρό­λη­ψης στον πλη­θυ­σμό της πε­ριο­χής ευ­θύ­νης τους, αυ­τός του­λά­χι­στον υ­πο­τί­θε­ται ότι υ­πήρ­ξε ο σκο­πός δη­μιουρ­γί­ας τους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κέ­ντρα υ­γεί­ας στε­λε­χώ­νο­νταν μέ­χρι πριν λί­γα χρό­νια α­πό α­γρο­τι­κούς γιατρούς (α­πό­φοι­τους δη­λα­δή της ια­τρι­κής, α­νει­δί­κευ­τους, με θη­τεί­α 15 μη­νών), και α­πό ει­δι­κευ­μέ­νους για­τρούς (οι πε­ρισ­σό­τε­ροι πρώ­ην α­γρο­τι­κοί, που εί­χαν «ξε­μεί­νει» σε αυ­τή την θέ­ση) και μό­νι­μο υ­γειο­νο­μι­κό και διοι­κη­τι­κό προσω­πι­κό με σχε­δόν α­πο­κλει­στι­κό τους ρό­λο, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση το «φιλ­τρά­ρι­σμα» ό­σων α­σθε­νών δεν χρειάζο­νται πα­ρα­πο­μπή και πε­ρί­θαλ­ψη στο νο­σο­κο­μεί­ο και την πα­ρο­χή πρώ­των βο­ηθειών, και στην χει­ρό­τε­ρη το άλ­λο­θι του κρά­τους ό­τι σε κά­ποιο μέλ­λον θα καλύ­ψει τις υ­γειο­νο­μι­κές α­νά­γκες της πε­ρι­φέ­ρειας, α­φού εί­τε έ­χουν τρα­γι­κές ελ­λεί­ψεις σε προ­σω­πι­κό (νο­ση­λευ­τι­κό, κλπ), εί­τε σε τε­χνο­λο­γι­κό ε­ξο­πλι­σμό.
Ό­πως ό­λοι οι ερ­γα­σια­κοί χώ­ροι έ­τσι και οι μο­νά­δες υ­γεί­ας εί­ναι ορ­γα­νω­μέ­νες στην βά­ση ιε­ραρχι­κών δο­μών: μιας δο­μής υ­γειο­νο­μι­κής και μιας δο­μής διοι­κη­τι­κής. Οι δο­μές αυ­τές υ­πο­τί­θε­ται ό­τι α­πό την φύση τους βρί­σκο­νται σε σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ τους (ε­πει­δή για πα­ρά­δειγ­μα η ια­τρι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α προ­σπα­θεί προ­κει­μέ­νου να κα­λύ­ψει υ­γειο­νο­μι­κές α­νά­γκες να α­νε­βά­σει το κό­στος λει­τουρ­γί­ας την μο­νά­δας υ­γεί­ας, πράγ­μα που δεν θέ­λει η διοι­κη­τι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α), στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως οι συ­γκρού­σεις λύ­νο­νται α­μοι­βαί­α σε α­νώ­τε­ρο ε­πί­πε­δο υ­πέρ και των δύ­ο κο­ρυ­φών της ιεραρ­χί­ας. Ει­δι­κά στα κέ­ντρα υ­γεί­ας, κε­ντρι­κό ρό­λο παί­ζει η ια­τρι­κή ιε­ραρ­χί­α, με τον για­τρό διευ­θυ­ντή του κέ­ντρου υ­γεί­ας, και α­πό κει και κά­τω υ­πάρ­χουν οι άλ­λοι για­τροί α­νά­λο­γα με τα χρόνια υ­πη­ρε­σί­ας και το βαθ­μό τους, το νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, και με­τά ό­λο το πα­ρα­ϊ­α­τρι­κό προ­σω­πι­κό που ξε­κι­νά­ει α­πό τραυ­μα­τιο­φο­ρείς και ο­δη­γούς ασθε­νο­φό­ρων και φτά­νει μέ­χρι κα­θα­ρί­στριες και κλη­τή­ρες. Εν­νο­εί­ται, πως οι για­τροί ά­σχε­τα α­πό τις συ­γκρου­σια­κές σχέ­σεις που μπο­ρεί να έ­χουν μέ­σα στην ιε­ραρ­χί­α τους, και που η πεί­ρα λέ­ει ό­τι συ­νή­θως λύ­νο­νται με «α­μοι­βαί­α κα­τα­νό­η­ση» και «ε­ξυ­πη­ρε­τή­σεις» (π.χ. ο διευ­θυ­ντής δεν θα έρ­χε­ται στις ε­φημε­ρί­ες του κέ­ντρου υ­γεί­ας, και οι για­τροί που θα τον α­ντι­κα­θι­στούν μπο­ρούν να λεί­πουν κά­ποιες μέ­ρες με ά­γρα­φη ά­δεια), πά­ει να πει με ε­πι­κύ­ψεις α­πό τους κα­τώ­τε­ρους προς τους α­νώ­τε­ρους και με ρου­σφέ­τια α­πό τους α­νώ­τε­ρους προς τους κα­τώ­τε­ρους, ε­κτός της κλί­κας τους εί­ναι συ­νή­θως υ­πο­κεί­με­να του πιο ά­γριου δια­χω­ρι­σμού και συ­γκρού­σε­ων με ό­λο το υ­πό­λοι­πο προ­σω­πι­κό. Εν­νο­εί­ται ό­τι τα (μι­κρο)συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων δια­φο­ρε­τι­κής ιε­ραρ­χι­κής κλί­μα­κας συ­γκρού­ο­νται (π.χ. έ­νας για­τρός αν θέ­λει μπο­ρεί να μοι­ρα­στεί την ερ­γα­σί­α που εί­ναι να γί­νει με κά­ποια νο­ση­λεύ­τρια, συ­νή­θως ό­μως της φορ­τώ­νει ό­λη την δου­λειά, με το πρό­σχη­μα -που ι­σχύ­ει νο­μό­τυ­πα- ό­τι «δεν εί­ναι αρμο­διό­τη­τα του να κά­νει τέ­τοια πράγ­μα­τα», π.χ. μια έ­νε­ση σε έ­να α­σθε­νή). Εν­νο­εί­ται ε­πί­σης ό­τι σο­βα­ρή συν­δι­καλι­στι­κή δρά­ση (δη­λα­δή έ­ντι­μες κό­ντρες με τα α­φε­ντι­κά) σε τέ­τοιες συν­θή­κες εί­ναι α­νέκ­δο­το. Εί­πα­με: τα «αι­τή­μα­τα» α­πευ­θύ­νο­νται στον διευ­θυ­ντή και αυτός φρο­ντί­ζει για «το κα­λό των παι­διών του», κά­νο­ντας κου­μά­ντο στο χω­ρά­φι του. Ό­σον α­φο­ρά τους α­σθε­νείς: συνή­θως χρή­ση υ­πη­ρε­σιών υ­γεί­ας στα κέ­ντρα υ­γεί­ας κά­νουν α­νή­μπο­ροι γέ­ροι και γριές, μι­κρά παι­διά, με­τα­νά­στες και α­γρό­τες και ερ­γα­ζό­με­νοι της πε­ριοχής. Τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές -εν­νο­εί­ται- αυ­τοί που δεν έ­χουν δυ­να­τό­τη­τα ιδιω­τι­κής πε­ρί­θαλ­ψης. Και εν πά­σει πε­ρι­πτώ­σει: ποιος τους γα­μά­ει τους α­σθε­νείς, ειδικά άμα δεν έχουν λεφτά;
Αυ­τή εί­ναι λοι­πόν -χο­ντρι­κά και συ­νο­πτι­κά- η κα­τά­στα­ση στα κέ­ντρα υ­γεί­ας, μια κα­τά­στα­ση για την ο­ποί­α έ­χου­με προ­σω­πι­κή πεί­ρα μιας και έ­χου­με δου­λέ­ψει σε αυ­τούς τους χώρους.
Ε, λοι­πόν ε­κεί στο Ζα­γκλι­βέ­ρι, πριν τρί­α πε­ρί­που χρό­νια κά­ποιοι α­πο­φά­σι­σαν ό­τι δεν γου­στά­ρουν αυ­τή την κα­τά­στα­ση στο κέ­ντρο υ­γεί­ας που δου­λεύ­ουν. Έ­τσι, μια πρω­το­βου­λί­α ερ­γα­ζο­μέ­νων κά­λε­σε μια α­νοι­χτή συνά­ντη­ση στο κέ­ντρο υ­γεί­ας για να συ­ζη­τή­σει τα προ­βλή­μα­τα του κέ­ντρου υ­γεί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μέ­σα α­πό την ο­ποί­α συ­γκρο­τή­θη­κε η «Σύ­σκε­ψη ερ­γαζο­μέ­νων στο κέ­ντρο υ­γεί­ας Ζα­γκλι­βε­ρί­ου και στα πε­ρι­φε­ρια­κά ια­τρεί­α», στην ο­ποί­α συμ­με­τεί­χαν οι μι­σοί πε­ρί­που ερ­γα­ζό­με­νοι του κέ­ντρου υ­γεί­ας: γιατροί, μαί­ες, νο­ση­λεύ­τριες και οδηγοί ασθενοφόρου .
Η σύ­σκε­ψη αυ­τή άρ­χι­ζε να βά­ζει ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούσαν την λει­τουρ­γί­α του κέ­ντρου υ­γεί­ας (π.χ. το ζή­τη­μα κά­λυ­ψης την νο­ση­λευ­τι­κής υ­πη­ρε­σί­ας σε ε­θε­λοντι­κή βά­ση -με τα αντιστοιχα ωφέλη- α­πό έ­να τσι­ρά­κι του διευ­θυ­ντή, ε­πί 24 ώ­ρες το 24ω­ρο, κά­θε μέ­ρα για ό­λο το χρό­νο, χω­ρίς ά­δειες ή ρε­πό, προ­κει­μέ­νου να μειω­θεί ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του κό­στους της μο­νά­δας), ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν την υ­λι­κο­τε­χνι­κή υ­πο­δο­μή του κέ­ντρου υ­γεί­ας (π.χ. το ζή­τη­μα της έλ­λει­ψης βα­σι­κού ια­τρι­κού ε­ξο­πλι­σμού), ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν τον τρό­πο δια­χεί­ρι­σης των προ­βλη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και την ί­δια την στά­ση της ιε­ραρ­χί­ας α­πέ­να­ντι τους (π.χ. α­δι­καιο­λό­γη­το κό­ψι­μο α­δειών των ερ­γα­ζο­μέ­νων από το διευ­θυ­ντή), και last but no least ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν την ί­δια την ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη των κα­τοί­κων της πε­ριο­χής, των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων δη­λα­δή ντό­πιων και μετα­να­στών (η σύ­σκε­ψη κά­λε­σε σε α­νοιχτές συ­νε­λεύ­σεις, με α­φί­σες στα ελ­λη­νι­κά και στα αλ­βα­νι­κά, τους κα­τοί­κους της πε­ριο­χής, προ­κει­μέ­νου να συ­ζητη­θούν αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα).
Α­ντι­γρά­φου­με α­πό κεί­με­νο της «Συ­νά­ντη­σης του υ­πο­γεί­ου» (ό­πως ο­νο­μα­ζό­ταν αρ­χι­κά η σύ­σκε­ψη):
«Ο κύ­ριος λό­γος για τον ο­ποί­ο δη­μιουρ­γή­θη­κε αυ­τή η συ­νά­ντη­ση εί­ναι η διά­θε­ση μας να αλ­λά­ξουν κά­ποια πράγ­μα­τα στο χώ­ρο δου­λειάς. Ε­πι­τέ­λους θε­ω­ρού­με ό­τι οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να α­πο­κτή­σουν λό­γο ι­κανό να πα­ρεμ­βαί­νει στα ζη­τή­μα­τα που τους α­φο­ρούν και οι σχέ­σεις με την ό­ποια διοί­κη­ση να α­πο­κτή­σουν ου­σια­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα υ­περ­βαί­νο­ντας τις προσω­πι­κές σχέ­σεις (εί­τε α­ντι­πα­λό­τητας, εί­τε υ­πο­τέ­λειας).
Στό­χος μας εί­ναι να συ­ζη­τά­με και να βρί­σκου­με λύ­σεις σε προ­βλή­μα­τα που αφο­ρούν τις με­τα­ξύ μας σχέ­σεις, την υ­λι­κο­τε­χνι­κή υ­πο­δο­μή, την ε­πάρ­κεια του προ­σω­πι­κού (εί­τε μό­νι­μου, εί­τε επι­σκε­πτών), αλ­λά και άλ­λα που στην συ­νέ­χεια θα προ­κύ­ψουν. Στό­χος μας εί­ναι να παίρ­νου­με πρω­το­βου­λί­ες για ποιο­τι­κό­τε­ρη και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη παρο­χή πρω­το­βάθ­μιας πε­ρί­θαλ­ψης.»
Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι στην συ­γκε­κρι­μένη πε­ρί­πτω­ση δεν μι­λά­με για την κλα­σι­κή «δη­μιουρ­γί­α συν­δι­κα­λι­στι­κού ορ­γά­νου». Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι ε­δώ μι­λά­με για ρή­ξη. Και μά­λι­στα ό­χι για μί­α ρή­ξη, αλ­λά για πολ­λές ρή­ξεις. Ρή­ξη με τους υ­παρ­κτούς και τε­χνι­κούς δια­χω­ρι­σμούς που βά­ζουν οι ιε­ραρ­χί­ες, προκει­μέ­νου να διαιω­νί­ζουν την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους και την ί­δια την ύ­παρ­ξη τους. Ρήξη με τις πα­ρα­δο­σια­κές α­πό­ψεις -τις α­ρι­στε­ρές συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων- που θέ­λουν συ­ντε­χνί­ες για­τρών, συ­ντε­χνί­ες νο­ση­λευ­τών, συ­ντε­χνί­ες άλ­λων κλά­δων ε­παγ­γελμά­των της υ­γεί­ας, να πα­λεύ­ει η κα­θε­μί­α ξε­χω­ρι­στά για μι­σθούς και άλ­λα προβλή­μα­τα του κλά­δου, χω­ρίς να συ­να­ντιού­νται που­θε­νά. Ρή­ξη ε­ντός της ί­διας της συ­ντε­χνί­ας: αυ­τοί που δια­τά­ζουν δεν έ­χουν τα ί­δια συμ­φέ­ρο­ντα με αυ­τούς που ε­κτε­λούν, α­νε­ξάρ­τη­τα αν βιώ­νουν και οι ί­διοι την μι­σθω­τή σχέ­ση. Ρή­ξη στην πα­ρα­δο­σια­κή σχέ­ση για­τρού (και γε­νι­κό­τε­ρα υ­γειο­νο­μι­κού προ­σω­πι­κού) και α­σθε­νών: οι ί­διοι οι α­σθε­νείς (και οι υ­πο­ψή­φιοι α­σθε­νείς) ο­φεί­λουν σε συ­νερ­γα­σί­α με το προ­σω­πι­κό της μο­νά­δας υ­γεί­ας να συμ­με­τέ­χουν στην λύ­ση των προ­βλη­μά­των που α­φο­ρούν την υ­γεί­α και την αρ­ρώ­στια τους.
Ε­δώ μι­λά­με για α­ντα­γω­νι­σμό και για α­ντα­γω­νι­στι­κά υ­πο­κεί­με­να, που πρώ­τα πά­νε κό­ντρα στα α­φε­ντι­κά τους και κα­τό­πιν στα α­φε­ντι­κά των α­φε­ντι­κών τους. Ε­δώ μι­λά­με για έ­μπρα­κτη αμ­φι­σβή­τη­ση: της ιε­ραρ­χί­ας του κρα­τι­κού θε­σμού· της πο­λι­τι­κής του κρά­τους να δια­λύ­σει τα ό­ποια α­πο­μει­νά­ρια δη­μό­σιας υ­γεί­ας και να τα δώ­σει στο ι­διωτι­κό κε­φά­λαιο· των «προ­σω­πι­κών» σχέ­σε­ων που α­να­πτύσ­σει η ια­τρι­κή ε­ξουσί­α με την φαρ­μα­κευ­τι­κή βιο­μη­χα­νί­α· της λο­γικής που γεν­νά­ει «ρου­σφέ­τια» και «φα­κε­λά­κια». Ε­δώ μι­λά­με για α­ντα­γω­νι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες, ό­χι για « α­ρι­στε­ρό συν­δι­κα­λι­σμό», ού­τε για τσά­μπα «εξ­τρε­μι­σμούς».
Μέ­σα σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα η «σύ­σκε­ψη» των ερ­γα­ζο­μέ­νων πέ­τυ­χε αρ­κε­τά πράγ­μα­τα: πέ­τυ­χε να βά­λει τα δύ­ο πό­δια του διευ­θυ­ντή και των τσι­ρα­κιών του σε έ­να πα­πού­τσι· πέ­τυ­χε να κι­νη­το­ποι­ή­σει μια κοι­νω­νί­α να α­σχο­λη­θεί με τα ζη­τή­μα­τα που την α­φο­ρούν στον το­μέ­α της υ­γεί­ας, να διεκ­δι­κή­σει και να κερ­δί­σει την βελ­τί­ω­ση της υ­λι­κο­τε­χνι­κής υ­πο­δο­μής και γε­νι­κά των υ­πη­ρεσιών πε­ρί­θαλ­ψης της· πέ­τυ­χε να μυ­ή­σει αν­θρώ­πους σε δια­δι­κα­σί­ες α­με­σο­δημο­κρα­τι­κές, σε δια­δι­κα­σί­ες δη­λα­δή (πραγ­μα­τι­κά) πο­λι­τι­κές· πέ­τυ­χε να σπά­σει συ­ντε­χνια­κές και α­το­μικί­στι­κες λο­γι­κές ό­πως και λο­γι­κές δια­χω­ρι­σμού και να δη­μιουρ­γή­σει δε­σμούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και με­τα­ξύ ερ­γα­ζό­με­νων και κα­τοί­κων της πε­ριο­χής. Και όπως εξήγησαν οι δύο εργαζόμενοι σε ενημέρωση στο Αυτόνομο Στέκι στην Αθήνα (γράφουμε από μνήμης): «Στην σύσκεψη σκεφτόμαστε μελλοντικά να βάλουμε και άλλα ζητήματα όπως αυτό της ισότητας των μισθών, τι είναι υγεία, τι υγεία θέλουμε και κατά πόσο σημαίνει καλύτερη υγεία το υψηλότερο επίπεδο ιατρικής τεχνολογίας».
Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι ό­σα συμ­φέ­ρο­ντα θί­γο­νταν α­πό αυ­τή την δια­δι­κα­σί­α θα κι­νητο­ποιού­νταν ε­νά­ντια της: ο διευ­θυ­ντής και η υ­πό­λοι­πη ια­τρι­κή ιε­ραρ­χί­α, τα τσι­ρά­κια του, που ή­ταν οι α­πο­δέ­κτες των προ­νο­μί­ων του (ε­ξαι­τί­ας των ο­ποί­ων γι­νό­ταν ε­πι­κίν­δυ­νη για την δημό­σια υ­γεί­α η λει­τουρ­γί­α του κέ­ντρου υ­γεί­ας, π.χ. για­τροί που ε­φη­με­ρεύ­α­νε από το σπί­τι και δεν εμ­φα­νι­ζό­ταν πο­τέ φορ­τώ­νο­ντας τα κα­θή­κο­ντα τους σε για­τρούς άλ­λων ει­δι­κο­τή­των, ή πα­ρα­πέ­πο­ντας τους α­σθε­νείς α­πευ­θεί­ας στο νοσο­κο­μεί­ο της πε­ριο­χής), και α­κό­μα πα­ρα­πέ­ρα η διοί­κη­ση του νο­σο­κο­μεί­ου στο ο­ποί­ο υ­πά­γε­ται το κέ­ντρο υ­γεί­ας και η ο­ποί­α βρέ­θη­κε να αυ­ξά­νει τον προ­ϋπο­λο­γι­σμό του και ά­ρα το κό­στος λει­τουρ­γί­ας του, και βέ­βαια οι ί­διοι οι θεσμοί του κρά­τους που θί­γο­νταν α­πό αυ­τήν την κα­τά­στα­ση (και τα α­ντί­στοι­χα τμή­μα­τα του κε­φα­λαί­ου φυ­σι­κά).
Έ­τσι οι α­πει­λές γί­να­νε χει­ρο­δι­κί­ες, συ­κο­φα­ντή­σεις, ε­ξυ­βρί­σεις, πα­ρά­νομες μα­γνη­το­φω­νή­σεις, ά­σκη­ση Ε­ΔΕ (έ­νορ­κης διοι­κη­τι­κής ε­ξέ­τα­σης) α­πό ε­πι­θε­ω­ρή­τρια υ­γεί­ας του υ­πουρ­γεί­ου και τε­λι­κά μη α­να­νέ­ω­ση της σύμ­βα­σης των δύ­ο ερ­γα­ζό­με­νων της σύ­σκε­ψης (που ι­σο­δυ­να­μεί με α­πό­λυ­ση τους). Μια α­πό­λυ­ση βέ­βαια που στό­χο έ­χει να τσα­κί­σει κά­θε προ­σπά­θεια αμ­φι­σβή­τη­σης του κρα­τι­κού θε­σμού υ­γεί­α και αυ­το­ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­τών σε αυ­τόν τον θε­σμό. Τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο, τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο.
Ω­στό­σο οι φο­ρείς της ε­ξου­σί­ας λο­γά­ρια­σαν ξα­νά χω­ρίς τον ξε­νο­δό­χο. Κι­νη­τοποι­ή­σεις της σύ­σκε­ψης και των κα­τοί­κων της πε­ριο­χής α­πό την πρώ­τη μέ­ρα της α­πό­λυ­σης έ­χουν ή­δη α­να­γκά­σει το υ­πουρ­γεί­ο υ­γεί­ας σε α­να­δί­πλω­ση: ε­πει­δή στην κρί­ση των δυο ερ­γα­ζό­με­νων «έγι­ναν λά­θη», το ζή­τη­μα της κρί­σης τους πα­ρα­πέ­μπε­ται ξα­νά στην ε­πι­τρο­πή. Κα­λά… Μέ­χρι την στιγ­μή που γρά­φο­νται αυ­τές οι γραμ­μές δεν έ­χει α­κό­μα λή­ξει το ζή­τη­μα ε­νώ οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των κα­τοί­κων και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο κέ­ντρο υ­γεί­ας συ­νε­χί­ζο­νται.
Οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι που α­πο­λύ­θη­καν δεν θέ­λη­σαν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ού­τε την δια­με­σο­λά­βη­ση, ού­τε θέ­λη­σαν να διεκ­δι­κή­σουν το δί­κιο τους προ­βάλλο­ντας το προ­σω­πι­κό τους πρό­βλη­μα (α­φού γνω­ρί­ζουν πο­λύ κα­λά ό­τι η υ­πό­θε­ση αυ­τή ξε­περ­νά­ει κα­τά πο­λύ τους ί­διους τους ε­αυ­τούς τους), και φυ­σι­κά δεν έ­κα­ναν χρή­ση της πο­λι­τι­κής τους ταυ­τό­τη­τας (εί­ναι γνω­στοί α­γω­νι­στές του «χώ­ρου» στην Θεσ­σαλο­νί­κη, τα τε­λευ­ταί­α δε­κα­πέ­ντε-είκο­σι χρό­νια). Θα εί­ναι χα­ζό να το πού­με, αλ­λά θα το πού­με: η υ­πό­θε­ση της σύ­σκεψης και των δύ­ο ερ­γα­ζο­μέ­νων εί­ναι υπό­θε­ση του κοι­νω­νι­κού α­ντα­γω­νι­σμού και των α­ντα­γω­νι­στι­κών υ­πο­κει­μέ­νων. Εί­ναι υ­πό­θε­ση δι­κή μας.

ΥΓ. Να α­να­φέ­ρου­με για την ι­στο­ρί­α ό­τι το 1977 με πρω­το­βου­λία ε­νός για­τρού, μέ­λους της ο­μά­δας του Στί­να με­τά την κα­το­χή, και με­ρι­κών εργα­ζο­μέ­νων, το πα­θο­λο­γο­α­να­το­μι­κό ερ­γα­στή­ριο του νο­σο­κο­μεί­ου «Ά­γιος Σάββας» στην Α­θή­να, α­να­διορ­γα­νώ­θη­κε πλή­ρως και άρ­χι­σε να λει­τουρ­γεί σε α­μεσο­δη­μο­κρα­τι­κή βά­ση σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα (οι­κο­νο­μι­κό, ε­κτε­λε­στι­κό, ερ­γα­σια­κό, κλπ). Με­τά α­πό κάποιο χρο­νι­κό διά­στη­μα το κρά­τος α­πέ­λυ­σε ό­λο το προ­σω­πι­κό του συ­γκε­κρι­μένου τμή­μα­τος, τσα­κί­ζο­ντας το πρώ­το πεί­ρα­μα αυ­το­ορ­γά­νω­σης στο χώ­ρο της υγείας στην Ελ­λά­δα. Ό­σο έ­χου­με υ­πό­ψην μας, α­πό τό­τε δεν έ­χει α­πο­λυ­θεί κα­νέ­νας συν­δι­κα­λι­στής της α­ρι­στε­ράς, ή άλλος ερ­γα­ζό­με­νος στο χώ­ρο της υ­γεί­ας στην Ελ­λά­δα, μέ­χρι το πε­ρι­στα­τι­κό στο Ζα­γκλι­βέ­ρι. Την α­πά­ντη­ση στο για­τί την εί­χε δώ­σει πριν κα­μιά σα­ρα­ντα­ριά χρό­νια ο σύ­ντρο­φος Κορ­νή­λιος: «ό­λες οι πα­ρα­δο­σια­κές μορ­φές ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­τι­κής τά­ξης έ­χουν γί­νει πια α­πα­ραί­τη­τοι τρο­χοί στην λει­τουρ­γί­α του συ­στή­μα­τος».