Τεύχος Τέταρτο - Το Πολιτικό Ισλάμ Και Τα Δικαιώματα Των Γυναικών Στο Ιράκ

Ποια η κατάσταση των γυναικών στο Ιράκ σήμερα; Ποια η θέση που τους επιφυλάσσει από τη μια πλευρά το πολιτικό ισλάμ και από την άλλη η «δημοκρατική» κατοχική κυβέρνηση της συμμαχίας, με αφορμή και το πρόσφατο δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα στη χώρα αυτή; Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την παρέμβαση-ομιλία της Houzan Mahmoud, ιδρυτικού μέλους της Οργάνωσης για την Ελευθερία των Γυναικών του Ιράκ, στο συνέδριο «Ισλάμ εναντίον Ισλάμ», που διοργανώθηκε στο Παρίσι στις 30 Οκτωβρίου του 2004. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της γαλλικής αντιεξουσιαστικής επιθεώρησης Ni patrie ni frontières, www.mondialisme.org από όπου και το μεταφράσαμε. Εννοείται ότι δεν συμφωνούμεμε τον κεντρικό προσανατολισμό ή και με όλες τις θέσεις που εκφράζονται εδώ, ωστόσο η σημασία του κειμένου είναι νομίζουμε προφανής. (Όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι από τις διαδηλώσεις γυναικών στο Ιράν την άνοιξη του 1979.).

Πρώτα από όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω του διοργανωτές αυτής της διάσκεψης που με κάλεσαν να μιλήσω τόσο για τα δικαιώματα των γυναικών όσο και για το πολιτικό Ισλάμ υπό την αμερικανοβρετανική κατοχή. Καταρχήν, συμφωνούμε όλοι στο να καταδικάσουμε τις βρετανικές και αμερικανικές κυβερνήσεις που εξαπέλυσαν τον πόλεμο και επέβαλλαν αυτήν τη σκληρή κατοχή στο Ιράκ. Η επέμβαση αυτή έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε αναρίθμητους ιρακινούς. Είμαστε όλοι αντίθετοι στον πόλεμο αυτό, του αντιταχθήκαμε και του αντιτασσόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις.
Οφείλουμε εξίσου όμως, να καταγγείλουμε και να αντιταχθούμε στο πολιτικό Ισλάμ και τις ωμότητες που αυτό διαπράττει εναντίον τόσο του λαού, και ειδικά εναντίον των γυναικών, στο Ιράκ, όσο και στις άλλες χώρες του κόσμου. Με το που ανατράπηκε η μπααθιστική δικτατορία από τις δυνάμεις που διευθύνονταν από τις ΗΠΑ, οι ισλαμιστές βρήκαν στηρίγματα τόσο στο περιθώριο της ιρακινής κοινωνίας όσο και στους εξόριστους πρόσφυγες από όμορες χώρες όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία. Οι ισλαμιστές του Ιράκ έτυχαν επίσης της εθελοντικής υποστήριξης ισλαμιστών που κατάγονταν από άλλες χώρες με σκοπό να τρομοκρατήσουν την ιρακινή κοινωνία και να επιβάλλουν το απάνθρωπο πρόγραμμά τους με τα όπλα και τον τρόμο.
Οι γυναίκες υπήρξαν, ως συνήθως, από τα πρώτα θύματα όχι μόνο του πολέμου, αλλά και του πολιτικού Ισλάμ, του οποίου οι πρακτικές υπήρξαν πάντοτε βίαιες εναντίον τους. Στην πραγματικότητα, το Ισλάμ ως θρησκεία και ως πολιτικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται καθόλου στις επιθυμίες και τις προσδοκίες των σημερινών γυναικών και ανδρών. Γι’ αυτό και οι ισλαμιστές είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν τις πιο ακραία βίαιες μεθόδους –όπως ο αποκεφαλισμός, ο δημόσιος λιθοβολισμός, η ομηρία, ο ακρωτηριασμός των άνω άκρων, οι επιθέσεις αυτοκτονίας και κάθε είδους εγκλήματα– προκειμένου να εξαναγκάσουν τον πληθυσμό να τους υπακούσει και να ζήσει υπό το ζυγό τους.
Στο σημερινό, υπό την αμερικανοβρετανική κατοχή, Ιράκ αυτές οι πράξεις βίας αναπαράγονται σε καθημερινή βάση. Οι διαφορετικές ομάδες που διακηρύσσουν το πολιτικό Ισλάμ έχουν ξεκινήσει να ανατινάζουν κινηματογράφους, γυναικεία κομμωτήρια, κάβες που πωλούν αλκοόλ, καφετέριες, μπαρ και νυχτερινές μπουάτ. Σκότωσαν ακόμα και γυναίκες κατηγορώντας τες για «πορνεία». Κινητοποιήθηκαν επίσης, προκειμένου να στερήσουν το δικαίωμα σε γυναίκες να γίνουν δικαστικοί, όπως στη Νατζάφ, τον περασμένο χρόνο, όπου είκοσι πέντε νομικοί δεν κατόρθωσαν να πάρουν τη θέση αυτή. Οι ισλαμιστές υπενθύμισαν πως, σύμφωνα με το Κοράνι, οι γυναίκες είναι κατά το ήμισυ λιγότερο έξυπνες από τους άνδρες και ανίκανες να λάβουν αποφάσεις. Όλο και περισσότερο έτσι, επιβάλλουν τη μαντίλα σε γυναίκες και νεαρές κοπέλες απειλώντας τες πως θα τους απαγορεύσουν να κυκλοφορούν χωρίς το hijab.
Πρόσφατα, μια ομάδα ενόπλων, εν ονόματι το Συμβούλιο των Μουτζαχεντίν (Majlis Shora al Mojahdeen), θέσπισε μια φετφά σύμφωνα με την οποία όλες οι γυναίκες πρέπει αναγκαστικά να φορέσουν τη μαντίλα, συμπεριλαμβανομένου και των χριστιανών, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα δολοφονηθούν δημόσια και τα μέλη των οικογενειών τους θα σφαγιαστούν είτε σε δημόσιο χώρο είτε στο σπίτι τους. Μια άλλη φετφά θεσπίστηκε από μια ισλαμιστική-τρομοκρατική οργάνωση που ονομάζεται «Ομάδα επιφορτισμένη με το ρόλο της εκκαθάρισης των χριστιανών πρακτόρων και κατασκόπων». Αυτή η οργάνωση έχει ως κύριο στόχο της το χριστιανικό πληθυσμό που ζει στις πόλεις του Νότου, όπως τη Μοσούλη. Οι ισλαμιστές αυτοί απειλούν να σκοτώσουν τους χριστιανούς που δουλεύουν σε ξένες εταιρίες.
Η άνοδος του πολιτικού Ισλάμ στο Ιράκ είναι χωρίς προηγούμενο, όχι μόνο μεταξύ των ένοπλων ισλαμιστών που δεν υποστηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και στο εσωτερικό της ίδιας της προσωρινής κυβέρνησης που έχει επιβληθεί από την αμερικανοβρετανική συμμαχία. Αυτή η κυβέρνηση-μαριονέτα, που τελεί υπό τις διαταγές των ΗΠΑ, έχει συγκεντρώσει θρησκευτικούς μαφιόζους, αρχηγούς φυλών, άραβες και κούρδους εθνικιστές, παλιούς μπααθιστές και αποσκοπεί στο να εξισλαμίσει την ιρακινή κοινωνία. Το πρώτο μέτρο αυτών των αντιδραστικών γκάνγκστερ ήταν να μεταθέσουν τη διεθνή μέρα της γυναίκας από τις 8 Μαρτίου στις 18 Αυγούστου, ημέρα γέννησης της Φατιμά Ζαρά, κόρης του προφήτη Μωάμεθ.
Αυτό δεν το αφήσαμε να περάσει. Η Οργάνωση για την Ελευθερία των Γυναικών στο Ιράκ κάλεσε σε διαδήλωση κατά τη διάρκεια της οποίας περίπου χίλιοι άντρες και γυναίκες κατέβηκαν στο δρόμο στις 8 Μαρτίου του 2004, ώστε να παραμείνει η μέρα αυτή μέρα των γυναικών –κι ας γιορτάσει έπειτα το προσωρινό Συμβούλιο της κυβέρνησης όποτε αυτό θέλει την ισλαμική του ημέρα… Ταυτόχρονα, οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες απαίτησαν πλήρη ισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών και κατέθεσαν ψήφισμα για ένα κοσμικό Σύνταγμα που να διασφαλίζει τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράκ.
Όταν το προσωρινό Συμβούλιο της κυβέρνησης προσπάθησε εκ νέου να περάσει την απόφαση 137 με σκοπό να επιβάλλει τη σαρία (τον ισλαμικό νόμο) στο Ιράκ, κατορθώσαμε να τους κάνουμε να υποχωρήσουν και πετύχαμε την απόσυρση της απόφασης αυτή χάρις την αποφασιστική μας εκστρατεία τόσο στο Ιράκ όσο και στο εξωτερικό.
Οι ισλαμιστές θέλουν να επιβάλλουν το θρησκευτικό τους πρόγραμμα και να το θεσμοποιήσουν, συμπεριλαμβανομένων περιπτώσεων ιδιωτικών τελετών, όπως ο γάμος του προέδρου του Συμβουλίου της προσωρινής κυβέρνησης που έχει επιβληθεί από τις ΗΠΑ, Γκαζί Αλ-Γιαουάρ με την Νασρίν Μπαργουαρί, μια εκ των υπουργών της κυβέρνησης. Η Νασρίν, που μέχρι τότε ήταν εργένης, έγινε η τρίτη σύζυγος του προέδρου. Ο γάμος αυτός ενός υψηλά πολιτικά ιστάμενου νομιμοποιεί ουσιαστικά την πολυγαμία: σύμφωνα με το Κοράνι, ένας άνδρας έχει το δικαίωμα να έχει μέχρι τέσσερις συζύγους, εφόσον έχει τα μέσα να τις συντηρεί –στην πραγματικότητα, αν διαθέτει τα μέσα για να τις εξαγοράσει. Με τους διευθύνοντες που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ στον ιρακινό λαό, οι πιο καθυστερημένες και αντιδραστικές κοινωνικές δυνάμεις προσπαθούν να θεσμοποιήσουν τις πιο μισογυνικές και εχθρικές προς τις γυναίκες «αξίες», όπως την πολυγαμία.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια πλειάδα από ισλαμικές ομάδες διαφορετικών τάσεων, που όλες τους διακηρύσσουν το πολιτικό Ισλάμ. Ο σκοπός τους: να μεταμορφώσουν το Ιράκ σε ένα νεκροταφείο, μια κοινωνία όπου η τέχνη, η μουσική, τα φιλμ, ο χορός και το αλκοόλ θα είναι απαγορευμένα. Οι ομάδες αυτές θέλουν να υποχρεώσουν τις γυναίκες να φορούν τη μαντίλα, την μπούρκα και όχι κανονικά ρούχα. Επιθυμούν οι γυναίκες να παραμένουν στην αφάνεια και να μην κάνουν σπουδές. Γι’ αυτό και έχουν ήδη αρχίσει να σκοτώνουν ορισμένες εργαζόμενες. Μόνο στην πόλη της Μοσούλης κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων μηνών για παράδειγμα, οχτώ γυναίκες σκοτώθηκαν μόνο και μόνο επειδή δούλευαν στο τμήμα νομικής του τοπικού πανεπιστημίου.
Οι ισλαμιστές υπερασπίζονται και εφαρμόζουν αυτό που τολμούν να αποκαλούν «εγκλήματα τιμής», τα οποία διαπράττουν εναντίον των γυναικών εκείνων που πέφτουν θύματα βιασμού. Μέσα σε ένα χρόνο πολλές γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμού, δολοφονήθηκαν στη συνέχεια από μέλη της ίδιας τους της οικογένειας εξαιτίας της ντροπής που αντιπροσωπεύει ένας βιασμός για την οικογένεια –πόσο μάλλον αν ο βιασμός αυτός έχει διαπραχθεί από αμερικανούς στρατιώτες. Οι αμερικανοί θεωρούνται στην ουσία «άπιστοι» και κατακτητές και στην περίπτωση που βιάσουν κάποια ιρακινή δεν κηλιδώνουν μόνο την οικογένειά της, αλλά και ολόκληρο το ιρακινό έθνος.
Σε ένα από τα καταφύγια για κατατρεγμένες γυναίκες το οποίο διαχειρίζεται η οργάνωσή μας, φιλοξενούμε μια νεαρή κοπέλα, τη Λικά, που βιάστηκε από έναν αμερικανό στρατιώτη. Η Λικά δεν μπορεί να επιστρέψει σπίτι της γιατί θα τη δολοφονήσουν οι συγγενείς της. Το έγκλημα των δολοφονημένων, από Αμερικάνους ή Ιρακινούς, γυναικών παύει με το «ξέπλυμα της τιμής» της οικογένειας και του έθνους. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν, οι γυναίκες εκείνες που έχουν πέσει θύματα βιασμού φτάνουν καμιά φορά έως και την «αυτοκτονία τιμής» προκειμένου να «ξεπλύνουν» την τιμή τους. Στη Φαλούτζα και σε άλλες πόλεις, η ένοπλη φρουρά του Συμβουλίου των Μουτζαχεντίν έρχεται σε επαφή με οικογένειες που έχουν κόρες από δέκα χρονών και πάνω. Οι ισλαμιστές αυτοί θέλουν να εξαναγκάσουν τους γονείς να παντρέψουν τις κόρες τους με τους μαχητές «προκειμένου να μη βιασθούν από τους αμερικανούς στρατιώτες». Πολλές οικογένειες εγκαταλείπουν τις πόλεις προκειμένου οι κόρες τους να μην παντρευτούν με το ζόρι με τους μαχητές-τρομοκράτες. Κατά τη γνώμη μου, οι καταναγκαστικοί αυτοί γάμοι αποτελούν στην ουσία βιασμό, που διαπράττεται τη φορά όμως αυτή από τους ιρακινούς ισλαμιστές, αντί από τους αμερικανούς στρατιώτες.
Οι ισλαμιστές θέλουν να γίνουμε σκλάβοι τους, αλλά αυτό δε θα το επιτρέψουμε. Αντιστεκόμαστε και η αντίστασή μας είναι κοσμική και προοδευτική: δεν έχουμε σε τίποτα να κάνουμε με τους αποκεφαλισμούς ανθρώπων, με τη λήψη ομήρων, ή με τον εξαναγκασμό των γυναικών να φορούν τη μαντίλα. Θέλουμε να αποκτήσουμε μια αληθινή κοινωνία των πολιτών. Θέλουμε το Ιράκ να είναι μια χώρα όπου θα μπορούμε να απολαμβάνουμε την ευημερία, την ελευθερία, την ισότητα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την εκκοσμίκευση.
Το κίνημά μας για την ελευθερία και την ισότητα αναδύθηκε σε άμεση αντίδραση προς την κατοχή του Ιράκ από τους στρατιώτες της συμμαχίας. Ξεκινήσαμε να οργανώνουμε τις γυναίκες σύμφωνα με ένα κοσμικό και προοδευτικό πρόγραμμα. Ιδρύσαμε μια προοδευτική οργάνωση, την Οργάνωση για την Ελευθερία των Γυναικών στο Ιράκ, με σκοπό γυναίκες και άνδρες να αγωνιστούν για το διαχωρισμό από τη μια πλευρά των τζαμιών και του Κράτους και της εκπαίδευσης από την άλλη, καθώς και για την πλήρη ισότητα μεταξύ των δυο φύλων. Στο Ιράκ υπάρχουν επίσης και άλλα προοδευτικά, φωτισμένα κινήματα εργαζομένων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, για την καθολική αναγνώριση της ελευθερίας, του κοινού καλού, της ισότητας και της ασφάλειας.
Με τις οργανώσεις αυτές δουλεύουμε από κοινού προκειμένου να αντιταχτούμε τόσο στο πολιτικό Ισλάμ, όσο και στις ΗΠΑ που θέλουν να μετατρέψουν το Ιράκ σε ένα πεδίο μάχης για τα δικά τους παιχνίδια εξουσίας και τους αντιδραστικούς τους στόχους. Χιλιάδες εργαζόμενοι και γυναίκες διαδήλωσαν για τα δικαιώματά τους και τις ελευθερίες τους στους δρόμους της Βαγδάτης καθώς και σε άλλες πόλεις του Ιράκ.
Αποτελούμε μέρος ενός διεθνούς προοδευτικού κινήματος εργαζομένων και γυναικών για την ελευθερία και την ισότητα. Στην ιστορία, άνδρες και γυναίκες αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο, ώστε κάθε άνθρωπος να είναι σε θέση να ζήσει χωρίς να φοβάται μήπως εκτελεστεί ή στιγματισθεί στη βάση της φυλετικής του καταγωγής, των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, της εθνοτικής ή εθνικής του καταγωγής. Προκειμένου να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας στο Ιράκ, έχουμε ανάγκη την υποστήριξη και την αλληλεγγύη όλων σε παγκόσμια κλίμακα. Επιθυμούμε να ζήσουμε όλοι και όλες σε μια απελευθερωμένη από το ζυγό της θρησκείας κοινωνία!