Τεύχος Έκτο - Μερικές δυσκολοχώνευτες αλήθειες

Το πα­ρα­κά­τω κεί­με­νο εί­ναι α­να­δη­μο­σί­ευ­ση μί­ας προ­κή­ρυ­ξης που μοι­ρά­στη­κε στο Η­ρά­κλειο α­πό την ο­μά­δα του Τραί­νου στην ο­ποί­α α­νή­κα­με τό­τε. Η ε­πο­χή εί­ναι Α­πρί­λης του 2002, πε­ρί­ο­δος έ­ξαρ­σης (για μια α­κό­μη φο­ρά) του «πα­λαι­στι­νια­κού». Τό­τε εί­χα­με βρε­θεί πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νοι α­πό την φι­λαν­θρω­πι­κή α­ρι­στε­ρά («έ­να ευ­ρώ για τα παι­διά της πα­λαι­στί­νης»… αν εί­ναι δυ­να­τόν!!!) και την η­λι­θιό­τη­τα του αναρ­χι­κού χώ­ρου. Μά­λι­στα, α­ναρ­χι­κοί έ­φτα­σαν στο ση­μεί­ο να σκί­ζουν τις προ­κη­ρύ­ξεις που τους δί­να­με… Και αυ­τά να εί­ναι τα λι­γό­τε­ρα α­πό ό­σα α­ντι­μετω­πί­σα­με μοι­ρά­ζο­ντας αυ­τή την προ­κή­ρυ­ξη.
Το α­να­δη­μο­σιεύ­ου­με για δύ­ο λό­γους. Πρώ­τον διό­τι πα­ρα­μένει ε­πί­και­ρο, πα­ρό­λη την μι­κρή χω­ρο­χρο­νι­κή δια­φο­ρά, και δεύ­τε­ρον διό­τι για ε­μάς α­πο­τε­λεί την α­παρ­χή του ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος μας με τρι­το­κο­σμι­κές, φι­λοφο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές και α­ντι­μπε­ρια­λι­στι­κές α­πό­ψεις.

Τις τε­λευταί­ες ε­βδο­μά­δες η δυ­τι­κή κοι­νω­νί­α α­να­κά­λυ­ψε ξα­νά την μέ­ση Α­να­το­λή. Έ­τσι συμ­βαί­νει συ­νή­θως. Πρέ­πει οι ο­θό­νες των τη­λε­ο­ρά­σε­ων να πλημ­μυ­ρί­σουν α­πό θά­να­το, για να α­ντι­λη­φθεί ο μέ­σος υ­πή­κο­ος ό­τι κά­τι συμ­βαί­νει. Ό­μως τί­πο­τα και­νο­φα­νές δεν υ­πάρ­χει σε αυ­τή την γω­νιά του κό­σμου. Α­πλώς ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός που ε­δώ και 53 χρό­νια σκο­τώ­νει πα­λαι­στι­νί­ους στο ό­νο­μα της α­σφά­λειας του κρά­τους του, διε­ξά­γει τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες μια πιο ε­κτε­τα­μέ­νη ε­πι­χεί­ρη­ση, φι­λο­δο­ξώ­ντας να εκ­βιά­σει μια τε­λι­κή λύ­ση του με­σα­να­το­λι­κού προ­βλή­μα­τος. Για να κα­τα­νο­ή­σου­με τι α­κρι­βώς συμ­βαί­νει στην μέ­ση Α­να­το­λή, πρέ­πει να έ­χου­με υ­πό­ψη μας με­ρι­κά ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα.
Στην πα­λαι­στί­νη διε­ξά­γε­ται έ­νας τα­ξι­κός πό­λε­μος, που πα­ρά τις ποιο­τι­κές του δια­φο­ρές δεν δια­φέ­ρει στην ου­σί­α του με ό­τι συμ­βαί­νει σε άλ­λες γω­νιές του κό­σμου. Έ­τσι, α­πό την μια εί­ναι το ισ­ρα­η­λι­νό κε­φά­λαιο και α­πό την άλ­λη, μια μα­ζι­κή πα­λαι­στι­νια­κή ερ­γα­σί­α που στε­λε­χώ­νει την κα­πι­τα­λι­στι­κή μη­χα­νή του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους και μια ισ­ρα­η­λι­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη που εί­τε α­πο­τε­λεί ε­φε­δρεί­α στις πο­λε­μι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις του Ισ­ρα­ήλ, εί­τε βα­σι­κό πα­ρά­γο­ντα στή­ρι­ξης του κό­στους αυ­τών των ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Τα βασι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του τα­ξι­κού αυ­τού πο­λέ­μου συ­νί­στα­νται σή­με­ρα στα εξής: το πρώ­το εί­ναι η βαρ­βα­ρό­τη­τα του χα­ρα­κτή­ρα του και το δεύ­τε­ρο η συ­γκά­λυ­ψη της τα­ξι­κής του φύ­σης πί­σω α­πό ε­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κούς προσ­διο­ρι­σμούς.
Ο τα­ξι­κός αυ­τός πό­λε­μος δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στις ε­πι­χει­ρή­σεις του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού αλ­λά ε­πε­κτεί­νε­ται σε κά­θε πτυ­χή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας των πα­λαι­στι­νί­ων κα­τα­πιε­σμέ­νων: στο χα­μη­λό κό­στος της ερ­γα­τι­κής τους δύ­να­μης· στις πο­λε­ο­δο­μι­κές ε­πεμ­βά­σεις μέ­σα και γύ­ρω α­πό τα «αυ­τό­νο­μα» πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη, με κα­τα­σκευές δρό­μων και τει­χών που α­πο­κλεί­ουν τις πα­λαι­στι­νια­κές κοι­νό­τη­τες και ε­νο­ποιούν τις α­ντί­στοι­χες ισ­ρα­η­λι­νές· στους κα­θη­με­ρι­νούς ε­λέγ­χους που υ­φί­στα­νται οι πα­λαι­στί­νιοι ερ­γα­ζό­με­νοι στο ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος (α­κό­μα και τα παι­διά που πά­νε στο σχο­λεί­ο), στα φυ­λά­κια που βρί­σκο­νται στις ζώ­νες με­τά­βα­σης α­πό τα «αυ­τό­νο­μα» πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη στα ε­δά­φη του Ισ­ρα­ήλ· στην φτώ­χεια και στην α­θλιό­τη­τα της ζω­ής στους κα­ταυ­λι­σμούς των πα­λαι­στι­νί­ων προ­σφύ­γων.
Στα σα­φή τα­ξι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που εί­χε α­πο­κτή­σει ο α­γώ­νας των πα­λαι­στι­νί­ων, κυ­ρί­ως κα­τά την δε­κα­ε­τί­α του ’70, και τα ο­ποί­α χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δεν μπο­ρού­σαν πα­ρά να εί­ναι προ­ϊ­όν των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών εντός των ο­ποί­ων διε­ξα­γό­ταν αυ­τός ο πό­λε­μος, οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις και α­πό τις δυο πλευ­ρές έ­παι­ξαν έ­να α­κό­μα χαρ­τί, α­κρι­βώς για να ε­μπο­δί­σουν την πε­ραι­τέ­ρω ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση και ε­πέ­κτα­ση αυ­τού του α­γώ­να. Το χαρ­τί του έ­θνους και της θρη­σκεί­ας.
Οι δια­χω­ρι­σμοί ε­βραί­οι-ά­ρα­βες/μου­σουλ­μά­νοι, ει­σή­χθη­σαν και καλ­λιερ­γή­θη­καν συ­στη­μα­τι­κά α­πό τις άρ­χου­σες τά­ξεις και των δύ­ο πλευ­ρών. Βέ­βαια, υ­πάρ­χουν κά­ποιες ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές. Ο σιω­νι­σμός -ο ε­βρα­ϊ­κός ε­θνι­κι­σμός- κα­τόρ­θω­σε εκ του μη­δε­νός να δη­μιουρ­γή­σει έ­να κρά­τος «ι­στο­ρι­κά δι­καιω­μέ­νο» α­πό την μνή­μη του ο­λο­καυ­τώ­μα­τος. Η ι­δε­ο­λο­γι­κή χρή­ση αυ­τής της μνή­μης κα­τά­φε­ρε να δη­μιουρ­γή­σει μια συν­θή­κη α­νο­χής για τα ε­γκλή­μα­τα του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους.
Α­πό την άλ­λη η πα­λαι­στι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη, εί­τε παί­ζο­ντας το χαρ­τί του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να (Αλ Φα­τάχ), εί­τε της θρη­σκευ­τι­κής δια­φο­ράς (Τζι­χά­ντ, Χα­μάς), κα­τά­φε­ρε να α­πο­προ­σα­να­το­λί­σει το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα α­πό τις τα­ξι­κές του α­να­φο­ρές με στό­χο την δη­μιουρ­γί­α ε­νός κρά­τους, ε­ντός του ο­ποί­ου θα μπο­ρού­σε να εκ­με­ταλ­λευ­τεί έ­να τμή­μα της πα­λαι­στι­νια­κής ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης.
Στην ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρί­α, ό­πως δια­μορ­φώ­θη­κε με­τά την 11/9, οι ε­πι­θέ­σεις αυ­το­κτο­νί­ας των πα­λαι­στί­νιων έ­δω­σαν το πρό­σχη­μα στο ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος να ε­ντεί­νει τον τα­ξι­κό πό­λε­μο στο ό­νο­μα της α­ντι­τρο­μο­κρα­τι­κής εκ­στρα­τεί­ας. Και α­πο­τε­λεί πρό­σχη­μα, ε­πει­δή η πραγ­μα­τι­κή αι­τί­α των στρα­τιω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων εί­ναι η ύ­φε­ση της ισ­ρα­η­λι­νής οι­κο­νο­μί­ας ως συ­νέ­πεια τό­σο της πα­γκό­σμιας κρί­σης του ΄97, ό­σο και της δεύ­τε­ρης ι­ντι­φά­ντα. Α­πό την άλ­λη, οι ε­πι­θέ­σεις αυ­το­κτο­νί­ας δεν συ­νι­στούν κα­τά κα­νέ­να τρό­πο τρο­μο­κρα­τί­α, ε­πει­δή οι πρά­ξεις αντί­στα­σης δεν μπο­ρούν να συ­νι­στούν τρο­μο­κρα­τί­α· τρο­μο­κρατί­α μπο­ρούν να α­σκή­σουν μό­νο κρα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί ή ορ­γα­νω­μέ­νες ε­ξου­σί­ες. Ω­στό­σο, η συν­θή­κη αυ­τή δεν το­πο­θε­τεί στο α­πυ­ρό­βλη­το τέ­τοιες ε­νέρ­γειες. Δυ­στυ­χώς, τί­πο­τα α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό δεν α­πο­πνέ­ει μια τέ­τοια στά­ση, ε­φό­σον οι άν­θρω­ποι που την υ­ιο­θε­τούν λει­τουρ­γούν με βά­ση την αρ­χή της συλ­λο­γι­κής ευ­θύ­νης (των ισ­ρα­η­λι­νών), στο ό­νο­μα του Αλ­λάχ ή/και της ί­δρυ­σης ε­νός πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Σε αυ­τό α­κρι­βώς το ση­μεί­ο, δια­φαί­νε­ται και το που μπο­ρεί να φτά­σει η λο­γι­κή των ε­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κών δια­φο­ρών που γί­νο­νται α­πο­δε­κτές και α­πό τις δύ­ο πλευ­ρές.
Το πρό­ταγ­μα για έ­να α­νε­ξάρ­τη­το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος πί­σω α­πό το ο­ποί­ο συ­ντάσ­σο­νται η πα­λαι­στι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη, ο Μπους, ο α­ρα­βι­κός ε­θνι­κι­σμός, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος και η ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά και α­κρο­α­ρι­στε­ρά (έ­στω και αν δια­φω­νούν με­τα­ξύ τους στα εν­δε­χό­με­να γε­ω­γρα­φι­κά του ό­ρια), στό­χο έ­χει να θά­ψει κά­θε κοι­νω­νι­κό α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό ό­ρα­μα των κα­τα­πιε­σμέ­νων πα­λαι­στί­νιων και ισ­ρα­η­λι­νών και να διαιω­νί­σει το κα­θε­στώς που έ­χει ε­πι­βλη­θεί στην πε­ριο­χή.
Και η δι­κή μας θέ­ση;
Να κα­τα­δεί­ξου­με την α­θλιό­τη­τα ό­σων υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται έ­να παλαι­στι­νια­κό κρά­τος.
Να ε­πι­τε­θού­με πρώ­τα και κύ­ρια στο δι­κό μας κρά­τος και στα δι­κά μας α­φε­ντικά.
Με τους πα­λαι­στί­νιους ε­ξε­γερ­μέ­νους, με τους ε­βραί­ους κα­τα­πιε­σμέ­νους που κα­τε­βαί­νουν στους δρό­μους των ισ­ρα­η­λι­νών πό­λε­ων κό­ντρα στα ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα της ισ­ρα­η­λι­νής κοι­νω­νί­ας, για μια α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νη πα­λαι­στί­νη α­πό στρα­τούς, α­φε­ντι­κά, κρά­τη, μέ­σα σ’ έ­να κα­θο­λι­κά α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νο κό­σμο. Η μό­νη λύ­ση που δεν θα έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα νέ­ους πο­τα­μούς αί­μα­τος, εκ­με­τάλ­λευ­σης, βί­ας και αλ­λο­τρί­ω­σης.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΓΗ